YALAN MADDENİN ALTINCI HALİ

Çeşmenin başına kovasını, bidonunu alan köylüler toplanmıştı. Çeşmeden ip gibi su akıyordu. Su tazyikli gelmediği için çeşmenin başı kalabalıktı. Uzayıp giden kuyruk muhtarın kahvesinin önüne kadar gidiyordu. Çelebi dayının kızı Gülsüm, kısık sesiyle. "Sakının kendinizi deli Ahmet geliyor." Dedi. Kimisi su akmaz ya birde Ahmet derdi eksikti diye söylene dursun; Ahmet. "Ben şimdi sundurmaya bir el edeyim de şarıl şarıl su aksın. Bakın hele." Der demez çeşmenin burgusunu iki kıvırmıştı ki  köylüler gördüklerine inanamamış ağızları açık kalmıştı.

Ahmet'in dediği dediğini tutmuş, iplik gibi su akan çeşmeden şimdi olanca hızıyla güldür güldür su akıyordu. İşte dedi biri. "Ben size derdim de lafıma kulak vermezdiniz. Var bu çocukta bir şeyler. Şimdi buda mı şans be kardeşim?" diye bastı kahkahayı. Deli Ahmet sessiz sedasız yatağına doğru akan su gibi aradan yavaşça sıvışmıştı. Köylüler bu olan bitenin tesiri içinde doldurdukları sularıyla, kafalarının içi arapsaçı gibi karma karışık vaziyette evlerine dağılmışlardı. 

O gün bu gündür. Zaman zaman düşünürüm. Buna benzer olaylardaki sır perdesi nedir? Bir fikri olan açıklasın; nedir bu olayların sırrı? İnsan, bu tür olaylara şahit olunca, kendisine buna benzer soruları sormadan geçemiyor! Neyse o yaz köyümüzde iklim kurak geçiyordu. Bu nedenle bir gün cuma namazından sonra köylüler hoca efendiyi ikna etmiş, namazlarını kılan köylüler yağmur duasına çıkmak için köyün meydanına doğru yürümüşlerdi. Manzara şöyleydi. Hava dünden daha da sıcaktı. Hoca efendi cemaatin önünde. Cemaat huşu içinde ağır adımlarla köyün meydanına geldiğinde, başlar hafifçe yukarı kalkık, her an hocanın edeceği yağmur duasına karşılık, hazır ol vaziyetini almış gibiydi. Köylüler edecekleri duanın kabulünden çok, hoca efendiden medet umuyordu sanki. 

Hoca önde cemaat arkada yağmur duasına çıkan köylüler. Gün boyu, tepelerinden bakan güneş kızıl bir gülleye dönene kadar o yer senin, bu yer benim gezmişlerdi. Yazın şu kavurucu sıcağında yağmuru yağdıra bilene aşk olsun. Hava iyice kararmıştı. Cemaatin bir kısmı köy kahvesine geçmiş orada kendi aralarında dedikoduya başlamışlardı. Kimisi, bu hoca iyidir. Yemin ederim ben hiç yalanını yakalamadım. Gözü tok kendi halinde Allah insanı. Kesin, yağmur yarına kalmaz bu geceden yağar. Keşke yağsa da topraklarımız yağmura kansa. Ne bu halimiz kuruduk yemin ederim; gibi konuşmaları kendi aralarında yapıyordu. Aksini düşünende vardı tabi… Bu gurup küçük bir azınlıktı. Sesleri henüz cılızdı. 

Bizim köyün hocası Dursun hoca, iyiliğine iyiydi rahmetli baba öyle derdi. “Dursun hoca dediğin zaman durup bir düşünmen lazım. Öyle bilindik hocalardan olsaydı içim gam yemez; derdi babam.” Bizim Dursun hoca çok paracıymış. İnsanın halinden vaktinden anlamazmış. Hoca dediğin halden, vakitten anlamalıymış. Kalbi temiz, gölü zengin olmalıymış. Tıpkı bir ağaç gibi vakur, yalandan sakınan, kazancına haram bulaştırmayan kanaatkâr bir adam. Hoca olmalıymış. Köyde bizim hocanın sözüne bakan insan, azımsanmayacak kadar çok olunca, hocada sağ olsun, dizginleri elinden bırakmamaya niyetli olmamış. Köylüler arasında vuku bulan olaylara çıkarı varsa, müdahil olurmuş. Dinsizin hakkından imansız gelir. Dedikleri gibi. Deli Ahmet yine o gün yağmur duasından sonra yapmış yapacağını! Meydanı kimseye boş bırakmamış.  

Can Ezgin

Telif Hakkı Saklıdır