İMAYLA DA OLSA

Duygularımız volkan gibi kabarınca bir gün açığa çıkacaktır. İmayla da olsa gün yüzünü görmek isteyecektir. Düşünüyorsan yatağına sığmayan bir ırmak gibi taşarsın. Bir kelimeden ya da bir cümle aralığından dışarıya çıkmak için can atarsın. Kendin olabilmek arzusuyla dolup taşarsın. Belleğimizde silinmez izler bırakan hayal kırıklıkları içimizdeki duygusal fırtınayı nereye kadar gizleye bilir? Nereye kadar yüzümüzü saklayabiliriz?  Nede olsa hepimiz güneşin çocukları değil miyiz?  İzbe, karanlık yerler bizleri palazlandırır. Günü geldiğinde güneşin bitip tükenmeyen cazibesine farkına varmadan ruhumuzu kaptırırız. Parıltılı şeyler beklide sadece bundan dolayı olmasa bile bizleri etkiler ve işte o zaman gizli duygularımız kendini açığa çıkarır. Gün dönümü her yerde cazibesini korur. Biz inkara kalkışsak dahi bu durum böyle değil midir? Ve hayatın görünen ve de görünmeyen çehresinde, bahçenizde gezintiye çıkmışken, pencerenizin kenarındaki çiçeklere sevginizi verirken, kapımızın önünde miyavlayıp duran kedinin mağrur bakışlarında, renk cümbüşüyle dalgalanan ipeksi kanatlarını özgürlüğe açan kelebeğin kanatlarında sonun sonsuzluğunu yaşarız. Her şeyin görünmeyen yanıysa sonsuzluk değil midir? Sonsuzluğun izlerini taşıyan duraklar vardır. Çoğumuzun yolu, özellikle özgür bireylerin yolu zaman zaman bu duraklardan geçmiştir. 

Can Ezgin             

Telif Hakkı Saklıdır