HAKİM ve BEKLENTİSİZ

Sessizliğin gün ortasın da ilkbaharın müjdecisi gibi çocuklar neşeli ve atiktiler, köyümüzün girişindeki patikadan aşağıya koşarlar, çığlıkları kulaklarımızın içinde çınlardı. Annem, o güzel yüzlü melek kalpli annem, patikaya bakan pencerenin mavi kanatlarını yeşil vadiye doğru açınca içeriye gün ışığı dolardı. Antrenin ortasına dikilmiş emirler yağdıran huysuz nenem “Hadisenize acıktım, açlıktan öldüm, karnım sırtıma yapıştı.” Diye seslenir, annemin başının etini yerdi. Her zaman ki gibi kahvaltı masası çoktan kurulmuştu. Geçmişin bilinç akışında kaybolan zaman kavramıyla çelişen mantık düzeyleri, annemin sırtındaki yükten ibaretti. Sevgi adacıkları henüz icat edilmemişti. İlkbaharla bir patikayı süsleyen kır çiçekleri, taze çimen kokusuyla güneşli bahar havası, ruhumuzdaki yükü bir anlığına azaltırken. Henüz hiç kimse annem kadar hayatına hakim ve beklentisiz değildi.

Can Ezgin 

Telif Hakkı Saklıdır