Yazgı, son nefesinde son oyununu yerinde kurmakla meşgul, bir parça iradem var sanıyordum. Şimdi, görüyorum ki ya da gördüğümü sanıyorum. Ama yok galiba görüyorum. Ruhlarına hapis olduğum insanlar beni terk ettikçe, kişiliğimi tamamladığını sandığım o ruhlar beni terk ettikçe, irademde beni terk ediyordu. Bunun adına yalnızlık demek istemiyorum. İnanın bu sadece yeni bir duruma alışamamak gibi bir şey. Bundan ötesi yok. Sanırım alışık olduğum hallerden birini yaşıyorum. Her zaman böyle durumlarda, içimdeki bulutları dinlemeyi yeğlerim. Yağmur yağmaya yakın günahlarımız hafifleyecek, ruhlarımız arınmaya yakınsa, kapandığını düşündüğümüz yollar yazgının son nefesiyle beklenmedik biçimde beklide açılacak.
Can Ezgin
Telif Hakkı Saklıdır
Yorumlar
Yorum Gönder