Zifiri karanlık kaplıyor kızgın kumlara gömülü yürekleri. Yıldızsız, bulutlu gecede yılan gibi dolanıyor boynumuza soğuk karanlık. Yalnızlığı içemiyorum; düğümlenmiş boğazım geçit vermiyor. Çaresizlik içinde tutsak edilmişiz. Yalnızlığın kolları zifiri karanlıkta parlayan nesneleri okşarcasına ıslık çalarak geçiyor. İçeriye çekilen bir şeyler var bizlerden. Acısını hissedemediğimiz, uyuşturulmuş bölgelerimizden koparıldıkça lokma lokma yenen parçalar var. Nesnelerin bizden çaldığı. Hiçliğin ezgisinden gelen insanlar ıslık çalıyor geceleri.
Can Ezgin
Telif Hakkı Saklıdır
Yorumlar
Yorum Gönder