Yolunu kaybetmiş gözleri gören insan, yolunu soracak bir insan bulamadığı için kumrucuklar gibi düşünür. Hiç düşünmeye ihtiyaç duymamış olmasına rağmen düşünür ve ıskalar. Yolunu kaybetmiş gözleri gören bir başka insan o insana rast gelir. Ve ona güneşin, rüzgarın, kuşların hareketlerini takip etmesi yönünde tavsiyede bulunur. O kişi düşünmenin sırına erdiğini günler sonra hatta aylar sonra anlayacaktır. Yolunu bulmuştur, gideceği yere gitmiştir. Ve geriye dönüp baktığında geldiği istikamette bıraktığı bir şey olduğunu hatırlar. Hayatı bir şekilde bildiğini sandığı şeylerle ezberden yaşadığını ve kendini bildi bileli ezberlediği neler varsa, bugüne dek olan hayat yolculuğunda önünde duran engeller olduğunu anlamıştır.
Can Ezgin
Telif Hakkı Saklıdır
Yorumlar
Yorum Gönder