YEPYENİ DÜNYA

Çember tamamlanmıştı. Kıvılcımlar, kuru yaprakları andıran ayak izlerini yutarken, duman göğe değil, toprağın kalbine doğru sızıyordu. Kalabalıklar bağırmıyordu artık. Onlar çoktan kendi gölgelerine esir olmuştu. Her biri, alevlerin hipnotik dansında benliklerini unutmuş gibiydi.

Ve tam merkezde, bir adam oturuyordu. Ne bağırıyor, ne kaçıyordu. Gözleri kapalıydı ama görüyordu. Ellerini dizlerine bırakmış, sırtını eğmemişti. Etrafı cehennem gibi ama içi bir bahar sabahı kadar sakindi. Onun için bu yangın, bir tehdit değil, bir karşılaşmaydı. Kendiyle, insanla ve zamanla.

Gölgeler üzerini örtmeye çalışıyordu. Kalabalıkların bastırdığı korkular, gövdelerinden ayrılıp duman gibi yükseliyor, onun etrafında dönüyor, içeri sızmak istiyordu. Ama adamın etrafında bir hale vardı. Görünmez ama güçlü. Gözle görülmeyen bir bilgelik, bir duruş gibi.

Tam o anda, bir ses geldi. Rüzgardan mıydı, yerin içinden mi, yoksa kendi zihninden mi doğdu, bilemedi. Ama sesti bu. Ve ses ona "Ben buradayım" dedi. "Seni tanımaya geldim."

Adam gözlerini açmadı ama içindeki yankılar sustu. Bu ses, yabancı değildi. Ona benziyordu ama o değildi. Gördüğü düşlerin, çocuklukta duyduğu ninnilerin, yıllar önce okuduğu bir satırın yankısıydı belki. Yahut gelecekteki bir yoldaşın sesi. Bilemedi. Ama kabul etti.

Ses konuştu: "Kalabalıkların gölgeleri seni yok etmek istemiyor. Sadece senin ışığında kendi karanlıklarını görmekten korkuyorlar."

Adam başını hafifçe kaldırdı. "Ve sen?" diye sordu sessizce.

"Ben," dedi ses, "senin sorularını taşımakla görevliyim. Onları yükseklerde tutmak, Albatros gibi uzaklara taşımak için buradayım. Belki senin zihnin onların yuvası olacak. Belki de sen, başkalarının kanatlarını güçlendireceksin."

Ateş biraz daha yaklaşmıştı ama adam yanmıyordu. Gölgeler daha da ağır basıyordu ama adam ezilmiyordu. Çünkü artık yalnız değildi. İçinde bir ses, etrafında bir hale, altında toprağın sabrı ve üstünde sorularla dolu bir gökyüzü vardı.

Ve o an anladı ki; bu bir son değil, bir başlangıçtı. Sadece kendi için değil. Kalabalıklar için de. Çünkü birinin sessizliği, başkalarının çığlığına cevap olabilirdi.

Ve bir gün, o sorular gerçekten kanatlanacaktı. Ve o çember, bir tohum gibi çatlayacak, içinden yepyeni bir dünya doğacaktı.

Can Ezgin 

Telif  Hakkı Saklıdır